Felsefe tarihi boyunca kendisini ve etrafındakileri anlamaya çalışan insan, ontoloji ve epistemolojiyi sorularına verdiği cevaplara oranla biçimlendirmiştir. İnsan merkezli düşünme biçimi olarak hümanizm, özne dışında kalan her şeyi araçsallaştırma ve değerden düşürmeye sebep olmuştur. İnsan merkezli öznellik, sadece insan olmayanları dışladığı için değil, aynı zamanda belli bir insan tipi dışında kalan insanları dışladığı için de eleştirilmiştir Hümanist öznelliğe tepki olarak ortaya çıkan posthümanizm, insanı ve diğer var olanları ontolojik açıdan yeniden konumlandırmaya girişir. Özne-nesne düalitesini yıkarak özneler çokluğunu ikame etmeye çalışır. Sorunu sadece insanı merkeze almakta değil, her şeyi diyalektik bir denklem içerisinde düşünmekte görür. Bu sebeple düalist bir varlık anlayışını birçok felsefi birikimden ve disiplin dallarından faydalanarak monist, materyalist bir varlık anlayışıyla değiştirmeye çalışır. Bu çalışmada öncelikle posthümanizmin karşıtı olan hümanizme değinilmiş ve sonrasında posthümanizmin felsefi kökenlerinin izi sürülerek posthümanist ontoloji serimlenmiştir. Çalışmanın amacına uygun olarak da felsefi posthümanizmin yeni bir akım olmaktan ziyade postmodern düşüncenin radikalleşmesi olarak zuhur ettiği ortaya konulmaya çalışılmıştır.