Nazımı çeken duvarlarım vardı benim

İçimi dürten kuru kalabalıklarım...

Sabaha değen umutlarım,

ışığa omuz veren mevsimlerimdi.

Yüce dağlar ardında büyüttüm hayretimi.

Boşa değildi hiçbir hüznüm.

Ve kalbim, ağlamaklıydı sevindiğinde bile.

Gülüşlerim isabetliydi kime dokunsa.

Susmak bana hiç yakın durmadı ki...

Ben hep seslerin alın yazısı olmalıydım.