Mesleğim gereği sıklıkla karşılaştığım, uzun uzun dinlediğim insanların hayatlarında yaşamak zorunda bırakıldıkları olumsuz duygulara ve yüklenmek zorunda kaldıkları ağırlıklara şahidim. Neredeyse her olumsuz duyguya ve duygusal ağırlığa neden olan aynı etken beliriyor: Sevgisizlik. Sevgisizliğin eksik bıraktığı güven, değer ve saygı gibi ihtiyaçların insan hayatındaki etkisini tüm çıplaklığıyla görmek zorunda bırakıldığım bir mesleği icra ediyorum ve eksik olan bu ihtiyaçlarımızın yarattığı ruhsal boşluğu günümüzde maddesel boyutla doldurma çabamızın ne kadar yetersiz kaldığını gözlemliyorum. Sevgisizlik hepimize ağır geliyor ve baş etme yöntemlerimiz uzun vadeli yetersiz kalabiliyor...

Doğumla başlayan ve ölümle sonuçlanan hayat serüvenimizde doğal olarak gelişmeye programlı olan zihnimiz her yaşa uygun olgunlaşma evrelerini tamamlamamız için gerekli potansiyeli sunar ve sonuç olarak insan olabilme ihtimalini sunar ancak bunun mümkün olabilmesi için bu olgunlaşma evrelerinin bir taraftan engelleyici veya caydırıcı etkenler tarafından sabote edilmemesi gerekiyor, diğer yandansağlıklı kaynaklar tarafından beslenmesi gerekiyor.