Bin dört yüz yıl önce, yüreği kuraklaşmış bir toplumun üzerine sağanak bir yağmur başladı. Bu yağmur adalet, ahlak, şefkat, merhamet ve özgürlük yağmuruydu. Bir tarafta insana uygulanan zulüm doruk noktasına ulaşırken, bir tarafta da insana verilecek değerin en güzel ifadesi onun yaşantısında hayat buluyordu. O, cesareti ve zekâsıyla içinde yaşadığı toplumun gönlünü fethetmiş, hoşgörüsüyle yüreklere taht kurmuştu. Kadınların ve kız çocuklarının hakir görüldüğü bir dönemde aile hayatında onlara verdiği kıymet ve gösterdiği nezaketle, önderliğin en güzel örneklerini sergilemişti. O, yaşadığı toplumun bağrından filizlenen bir değerdi. Onun ticareti güvenle yoğrulmuştu. Bu güven, cömertliği ve alçakgönüllülüğü ile komşuluğunda da kendini göstermişti. Çünkü o, komşusu açken kendisi asla tok yatmazdı. O, kulluğu, hayatının merkezine koymuştu. O, geceleri kıyama, gündüzleri de siyama (oruca) önem verirdi. Salih amelleri, hayatın her alanını kuşatmıştı. Amelî hayatı da bir bütünlük ve uyum içindeydi.