Bir aydınlık kapı açılsa hüzün dolu, bitkin, tükenmiş, virane yüreğime… Yüreği sevgi, şefkat, merhamet, vicdan dolu Türkiye’nin bütün melek yürekli anneleri sımsıkı sarılsa bana; okşasalar yorgun, tükenmiş, harabe, talan saçlarımı; sıcacık tandır ekmeğiyle, sıcacık tarhana çorbasıyla doyursalar acıkan karnımı. Çok üşüyorum, çok üşüyorum…
Türkiye’nin bütün melek yürekli anneleri uyutsalar beni sevgi, şefkat dolu dizlerinin üzerinde…
Hadi, uyu mışıl mışıl hiç büyüyemeyen küçük Begüm, uyu…
Buradan aziz insanlara sesleniyorum: Ne olur yüreğinize sevgi, şefkat, merhamet, vicdan, cömertlik dolu rengârenk çiçekler ekin; masum ve günahsız çocukları, kitapları, şiirleri, şairleri, yazarları, kuşları, çiçekleri çok çok sevin; asla ve asla iyi, merhametli, vicdanlı, sevgi, şefkat, cömertlik dolu insan olmaktan vazgeçmeyin. Çok sevin; masum, günahsız çocukları çok sevin. Her zorluğa, her güçlüğe rağmen asla ve asla merhametinizi, vicdanınızı, insanlığınızı kaybetmeyin…