Soyutlama, birçok biçimiyle, yirminci yüzyılın büyük bir bölümünde sanatta baskın bir uygulama olmuştur. Ancak sayısız sergiye, eleştirel tartışmaya ve sanat tarihi araştırmasına konu olmasına rağmen, soyut sanat hâlâ izleyiciyi yanıltabilir. Konuya yeni bir yaklaşım getiren Mel Gooding, soyutlamanın öyküsünün, her biri kendi sanat tarihi bağlamı içinde yer alan üslup eğilimlerinin art arda sıralanması seklinde izlenebileceği seklindeki yaygın düşünceyi reddediyor. Bunun yerine, Kazimir Maleviç, Vasili Kandinski, Naum Gabo, Piet Mondrian, Willem de Kooning ve Lucio Fontana gibi birbirinden farklı sanatçıların eserlerini, soyutlamanın birbiriyle örtüşen tarihleri içindeki belirli eğilimlerin örnekleri olarak sunuyor. Bunu yaparken, benzer görünen soyut sanat türleri arasındaki ayrımları tanımlayıp farklı görünenlerinse altında yatan benzerlikleri keşfediyor.

Bu seri, son iki yüzyıla damgasını vurmuş sanat akımlarını okuyucuyla buluşturuyor. Modern sanatın, hem farklı dönemleriyle hem de bir bütün olarak tüm gelişim çizgisi üzerinde görülebileceği aydınlatıcı bir bakış açısı sunuyor.