Her insanın ruhu bir İsa’ya gebedir. Bu nedenle buhranlı sancılar ruha özeldir. Kimi göğe iletir feryadını, kimi bir kuyuya hapseder duygularını. Kimileri de kaburgalarında taşır bu sancıyı. Çarmıha germeli miyim bunları? Uzun vadeli bir karardı bu. Kaburgalarımda taşıdığım sancıyı çarmıha germek sadece maddeyi yok etmek demek, bu nedenle kağıda döküyorum sanrı ve sancılarımı.

Sitte’ti Eyyam’dan bir kadeh,
İsa’nın Ruhu’na!
Sur ’un mayhoş naraları yankılanıyor kaburgalarımda
Ah, bu ateş yakıyor umarsızca,
Tek çare yasaklı elma suyu diyor Havva.
Getirin birer kadeh daha,
Ayık çıkmayacak kimse mahşer alanına !