“Seni hep
Akarca sahillerinde düşledim
Ayakların kül rengi kumlara,
Gözlerin maviye bulanmış...”

Aşk, ateşten bir dildir.
Her sözcüğü yakar, her susuşu küllerde saklıdır.

Mecusî, yanışın ve küllerin şiirleriyle örülmüş bir kitap. Hakan Yakıcı, bu dizelerde hem kalbin karanlığını hem de insanın yanmayı göze almadıkça aydınlığa varamayacağını fısıldıyor.

“Ölü Kuşlar Sokağı”ndan metropolün dar sokaklarına, kehribarın kırılgan ışıltısından papatyanın beyaz sessizliğine uzanan bu yolculukta okur, kendi yalnızlığının aynasında yüzünü görecek.

Her şiir, ateşle vaftiz edilmiş bir hatıradır.
Her dize, küllerin arasından yeniden doğan bir yankı.

Mecusî: Yanmayı göze alanlar için yazılmış bir kitap!