Söz uçar yazı kalır. Toplumsal değer taşıyan her sözümüzü yazıya ve müziğin tınısına kayıt düşürdüğümüzde kaybolmasını önlemiş oluruz. Edebiyat toplumların hafızasının kendisine yer bulduğu bir alandır. Bunun için sözümüzü edebiyatın toplumsal hafızasına not düşmemiz gerekmektedir. Şiir edebiyatın aşk halidir. Duyguların, ilhamın ve imgelerin dize geliş serüvenidir. Türkü müziğin becerisiyle ve tınısıyla sözlerin ve duyguların notalarda dile geliş halidir. Şîn/ağıt toplumsal acıların ve sevinçlerin duygudan kopan çığlığıdır. Sözlü tarihimizi, duygularımızı, sözlerimizi, çığlığımızı ve varlığımızın önemli kilometre taşlarını oluşturan toplumsal belleğimizi kayda düşersek kaybolmasını ve yok olmasını önlemiş oluruz. Her dönemeçte ve her durumda bir sözümüz olsun bu önemlidir. Ancak ağzımızdan çıkan, yüreğimizden kopan ve kalemin ucundan dökülen boyanın evrenselleşmesi ancak onu soktuğumuz kalıp ile ve verdiğimiz toplumsal şekillenişle ölçülür.