Greco’nun bulutları yığılmış odama
süpürüyorum elimin tersiyle
güneş yalımları kalıyor yalnızca
gökyüzüne bağdaş kurup
ak tülden yayla dumanını seriyorum yeryüzüne

eğilip, düşen oyuncağını uzatıyorum bir çocuğa
ıtırlar, hanımelleri, gelincikler
(işte saydırtma bana)
birtakım çiçekler dolduruyorum damarlarıma

Promethéus, sen bekliyordun ölümü
yeniden doğmak için
bizse her gün yoğuruyoruz kendimizi
doğurmak için sevdayı yeniden

sancısı elde, sevda yok ki