bir buğulu camın ardından seyrettim hayatı
dışarıda ayaz içeride hüzün vardı
çocuktum o zamanlar her söze kanan
yıllar geçti üzerinden anladım ki yalan
artık dışarıdan izliyorum hayatı
gemiler geçiyor limanlara yanaşmadan
akıntıya bırakılmış kendi rotasında
anladım ki her yol farklı olmalı
anladım ki her kavşak kavuşmak değil
şimdi hecesinde boğulduğum düşlerimin
gecesine türküler yakıyorum
bazen söz benim bazen naz bazen niyaz
anladım ki camlarda buğu dağıldı artık
kendimden başka yokuş bilmiyorum