İnsan, kendi hatırasına sevgi ile bakmayı öğrendiğinde, başkalarının hatalarını daha kolay bağışlayabiliyor. İşte o zaman hayatın, tüm hataların, acıların, kederlerin kaba bir kabuk gibi sarmaladığı *inci* tanesi olduğunu fark ediyor. Bunu fark ettiğinde, ama laf olsun diye değil, bunu gerçekten içinde hissettiğinde, o *inci*nin kendisi olduğu bilincine varıyor.

Hepinizin hayatı sarmalayan o katmerli kabuğun içindeki, kendinize ait olan *inci*yi bulabilmeniz dileğiyle...