insanın alacakaranlığında kanat çırpıyor
“minerva’nın baykuşu”
zirveyle çukur ayrışıyor
egemenler ve egemen oldukları teknokratların dünyası
yoksul ve yoksun milyarların dışına çıkıyor
kapanıyorlar kendi lüks ve konforlu sitelerine
yüksek duvarlarını da yine yoksul ve yoksun olanlar
koruyor son model silahlarla
oralardan silikon vadilerinden yönettikleri
pek yeni pek modern ve masum algoritmalarıyla
çoktan ele geçirdiler aklımızı fikrimizi
bilimcilerse buldukları ve bulacakları ile şaşkın
kapılıp gittikleri quantum âleminde
mutludurlar umudumuz onlarda deniyor ya
ne yöne dönecek rüzgârın gülü bilmiyoruz ki daha
bildiğimiz parçaların karmaşık dünyasında
bütüne doğru parçaların parça olmaktan çıktığı
zamanın uzamın içinde eylemin devinimin
ta kendisine doğru uçuyoruz
uçuyoruz çünkü en iyisi hayatın kendisidir
dönüp dursun o zaman minerva’nın bilge baykuşu da