Bil ki: Hakikatin nurları ancak şu beş aşamadan geçmiş kalplere açılır:
 1. Öncelikle, dünyanın pisliklerinden ve kirlerinden arınarak temizlenmiş,
 2. Sonra, tam bir nefis terbiyesiyle cilalanmış,
 3. Ardından, saf bir zikirle aydınlatılmış,
 4. Sonra, isabetli bir tefekkürle olgunlaştırılmış,
 5. Ve nihayetinde, şeriatın sınırlarına sıkı sıkıya bağlılıkla süslenmiş kalplere.

Peki, nasıl olur da melekût âleminin sırları, ilahları hevâları olan, ma’bûtları sultanları olan; kıbleleri dinar ve dirhemleri (para) olan; şeriattan taşkınlıkları, iradeleri makam ve arzuları, ibadetleri zenginlerine hizmet etmek olan; zikirleri vesveseleri, hazineleri hayvan sürüleri, düşünceleri ise sadece şeref ve heybetlerini koruyacak hileleri bulmak olan kimselere tecellî eder?

Bu kimseler iman nurunu küfrün karanlığından nasıl ayırt edebilirler? İlahi bir ilham mı, hâlbuki kalplerini dünyanın kirlerinden arındırmamışlardır ki bu ilhamı alabilsinler? Yoksa ilmin kemaliyle mi, oysa onların ilimden nasibi sadece meseket meselesi, sayfalar, satır ve benzeri fıkıh detaylarıdır!

Heyhat, heyhat! Bu aranan şey öyle kıymetli ve öyle nadirdir ki, temenniyle elde edilmez, gevşeklikle ulaşılmaz. O hâlde sen kendi işinle meşgul ol, zamanının geri kalanını onlarla heder etme!