İfk, en büyük günahlardan sayılan, masum, temiz bir kadına iftira etmek. İfk, en kötü söz, en çirkin yalan, en büyük iftira... Haset duygusunun en zehirli meyvesi. nDağlar ağırlığınca bir imtihan nve tahammül süreci. Nemrudi bir yangının nortasında kalan, Nuh tufanına denk gözyaşı döken, ciğerlerinin yangınından gözyaşları kuruyan Hz. Aişe ve onunla aynı acıları yaşayan Hz.Muhammed ile Hz. Safvan.

Yaralanmış kalpler birlikte çarpıyordu Medine sokaklarında! Mescid-i Nebevi bir hüzün evi olmuştu. Sema, gözyaşıyla yıkıyordu Kâbe`yi. Kâinat nefesini tutmuştu. Her şey sus pus olmuştu. Aişe sabretmişti... Sabırla bekleyişin, isyan etmeyişin, tevekkülün, teslimiyetin, gözyaşının, duanın ardından ilahi ferman ile masumiyeti ilan edilmişti. Değil mi ki mazlumun, yüreği susamışın sahibi Allah`tı. Tuzak kuranların tuzağını boşa çıkaran, kulunu iftira edenlerden beri tutan Allah`tı.

Aişe iffet çiçeğiydi. Sedefinde saklı inciydi. Kokusunuebediyete kadar taşıyacak nayetler vardı şimdi. Allah sabredenlerle beraberdi. Tevekkül edene Allah yeterdi.