“…bazen bütün in­san­ları boyunlarına sarılıp öpecek kadar seviyorum, bazen de hiçbirinin yü­zü­nü görmek istemiyorum. Bu nefret filan değil... İnsanlardan nefret etmeyi dü­şün­me­dim bile... Sa­dece bir yalnızlık ihtiyacı. Öyle günlerim oluyor ki etrafımda küçük bir hareket, en hafif bir ses bile istemiyorum. Taşıp dö­kü­le­cek ka­dar kendi kendimi doyurduğumu hissediyorum. Ka­fam­da, hiçbir şeyle değişilmesi mümkün olma­yan büyük hayaller, bana her şeyden daha güçlü gö­­­rünen fikirler birbirini kovalıyor... Ama sonra birdenbire etrafımda bana yakın birini arı­yo­rum. Bü­tün bu beynimde geçen şeyleri teker teker, uzun uzun anlatacak birini. O zaman ne ka­dar hazin bir hâl al­dığımı hayal edemezsiniz.”

Sabahattin Ali’nin en çok okunan kitapları arasında yer alan “İçimizdeki Şeytan” adlı romanı realist bir eserdir. Ömer ve Macide’nin aşkı çerçevesinde geleneksellikle modernlik o dönemin koşullarında karşılaştırılmıştır.