“Nevrotik çatışmalar mantıklı kararlarla çözümlenemez. Nevrotik bireyin çözüm teşebbüsleri hem beyhude, hem de zararlıdır. Öte yandan bu çatışmalar bunları ortaya çıkaran kişilik içindeki şartlar değiştirilerek çözümlenebilir. İyi yürütülmüş her analitik çalışma bu koşulları bireyi daha az çaresiz, daha az çekinceli, daha az düşman, kendisinden ve diğerlerinden daha az yabancılaşmış hale getirecek biçimde değiştirir.
Freud’un nevrozlar ve bunların tedavisine yönelik kötümserliği, insanın iyiliği ve gelişimine dair inançsızlığının derinliklerinden kaynaklanıyordu. Ona göre insan, ya ıstırap çekmeye ya da zarar vermeye yazgılıydı. İnsanın yönelimlerine neden olan içgüdüleri ancak kontrol edilebilir veya en iyi ihtimalle “yüceltilebilirdi”. Benim şahsi inancım ise insanın potansiyelini geliştirme ve iyi bir birey olmaya yönelik kapasite ve arzuya sahip olduğu, bu kapasite ve arzunun ise diğerleriyle ve kendisiyle olan ilişkisinin kötüleşmesi ve bu durumun devam etmesi durumunda gerileyeceğidir. İnsanın değişebileceğine ve yaşamını sürdürdükçe de bu değişimin devam edebileceğine inanıyorum. Bu inanç ise daha derin bir kavrama yetisi ile beraber büyümektedir.”