Gazze olayları gösterdiki, İslam coğrafyasındaki “kötülük ve önyargı fabrikası”nın en büyük çarkı hala mezhepçiliktir. Kitap; İran-İsrail arasındaki 2025 savaş atmosferinde, İran-Şiî düşmanlığının asıl kökenini gördüğünden, güncel sorunların kaynaklarına da atıflar taşımaktadır. 
Eldeki aforizmal  eser; “öfkeli dindarlığın inşası”nda, tartışmacı dövüşte kara kuşak sahibi olan İbni Teymiyye’nin rolüne değiniyor. Kadim hizipçi-mezhepçi onur’un tahribatını irdeliyor. Özelde ise Şiâ hakkında sergilediği yazılı harp sanatı taktiklerini (Saman Adam Safsatası, Genelleme, Ayla Etkisi, Mubalağa...) yani fikir savaş usulünü anlatıyor. İhtimalki, ilmi dünyada, İbni Teymiyye’nin (Şiâfobik) husumetli metodolojisini en esaslıca çözen bir çalışmadır (Allâh’u a’lem).
Bir “mezhep mühendisliği” harikası olan “Minhâcü’s Sünne” kitabı ise; mezhep ve meşrep tartışmalarında baş eserlerdendir, hatta baştır. Bu eseriyle İbni Temiyye; Ehl-i Sünnet ile Şiâ arasında yüksek önyargı surları örmüş, surların dışına algı mevzileri kazmış ve keskin itham-hakaret kazıklarını da içine yerleştirmiştir. Doğrusu, “Bu dünyadan bir Minhâcü’s Sünne geçti!!!” demek lazım gelir.
... Şeyh; Şiîler’e olan düşmanlığı yüzünden, düşmanın değerlerini (Hz. Ali ve Ehl-i Beyt’in makamını) düşürmekten  ictinab etmez gibidir. 
... Şeyh, Şiâ/Alevîlik hakkında var olan nefret ağacını; sulamış, büyütmüş ve tohumlarını da gelecek nesillere yaymıştır. Biz de bugün, o ağacın öfke kurtlu meyvelerinden bol bol tüketmekteyiz. 
Yani eldeki eser, -bize göre- lazım zamanda telif edilmiş, gerekli bir kitaptır.