…Tel örgüler; dünyayı herhangi bir yerinden ikiye bölüyor, nö­betçiler bir yasak oyunun korkunç güzelliğini her saat başı birbirlerine devrediyorlardı. Silahlarının haznelerinde gece­yi konuşturacak, geceyi şakır şakır ortasından yaracak çelik çekirdekli mermiler vardı. Dağ taş düşmandı. Karşı tepenin üzerindeki bodur ağaçlar, güdük çamlar birer ihanet, birer tavşan ürkekliğiyle kıpırdıyorlardı. Han nehri ulu bir durgun­lukla akıyor; çok uzaktan, köprünün üzerinden cemseler ge­çiyordu. Gece, büyük ve baş edilmez kuvvetiyle gözlerimize kadar dolmuştu. Nöbetçiydim. Mum ışığının altında kitap okuyordum. Çadırın önünde ayak sesleri işittim. Tanıdığım bir ses rütbemi çağırdı….