“Kendi kendime çok düşündüm. Bir an kuş olup bulutların arasından dünyaya kalp gözüyle ve de kuşların gözüyle baktım. Zavallı dünya... Seni ne hale getiriyorlar. Seni yavaş yavaş yok ediyorlar, öldürüyorlar. İnsanoğlu kendi sonunu kendisi hazırlıyor, diye düşündüm.
Evet, bu kadar olumsuzluk, karanlık içinde, küçücük bir mum, bir ışık yakmak istedim. Bir kenara çekilip seyretmek, seyirci kalmak insan olana yakışmaz. Her insan üzerine düşen görevi, gücü yettiği kadar yapmalıdır. Taşın altı var ya; işte oraya biz de hiç değilse küçük parmağımızı sokalım, dedik. Karıncanın yardımı gibi... Galiba, insanlığımızı yavaş yavaş kaybediyoruz.”