Çocukluğa özlem duyup hayal sandığını açtım, küçücük bedende koca yürekli bir kadın tanıdım. Ve o uyurken ben rüyamda hiç uyumadım. Çocukça sobelerken yüreğini tıp fakültesinde çileler çektim. Dilimin ucuna geldi zehir zemberek kelimeler ama söyleyemedim. Bulutlar giydim kapkara yüreklere yağdım.

Arafta kalıp keşkelerin yakasına yapıştım.

Tüm yeminleri bozdurabilecek iken mahkûm oldum bu yaşama. Memleket hasretini künefe dilimleriyle yatıştırdım. Bir rüyanın peşine takılıp kâh Amik düğününe kah Antakya türküsüne girdim. Hatay’ın gizemli tarihinde Habibi Neccar ile tanıştım. Ruhum özgürlüğüne düşkün bir kuştu samimi insanların yanına uçtu. Mükemmel zannettiğim gidişlerde hep bir eksikliğim vardı. O da şiirdi. Şimdi daha rahatım. Kendime karşı mesuliyetimi tamamladım.