“Kimi zaman beden şiir için bir çıkmazdır. Hangi düşünce, hangi duygu, hangi nesnenin etrafında dönerseniz dönün, varacağınız yer bedendir.
Özge Özgen şiirde bedeni "su" ya yatırıyor. Ondan kaçmıyor, uzaklaşmıyor. Aksine onunla çiçeğe, böceğe, ormana, nehirlere, denize ve elbette şehirlere akıyor. Geçtiği, değdiği her şey bedeni genişletip derinleştiriyor. Beden çıkmaz olmaktan çıkıp şiir oluyor ya da şiire yol oluyor.
Kendiyle kalan, kendiyle çoğalan, yutan ama boğmayan, gülü suyla kesen bir şiir.”