Bu eser, başıma gelen şeylerin en güzeli, tatlı mı tatlı, gayet coşkulu aşk tecrübemin, duygu dünyamın, his alemimin ve adeta Gönül Sesi’min elden geldiğince kalemle ifadesidir. Ama tamamı değil; bir nebzesi... aynısı değil; görüntüsü... tümüyle değil; bir yönlüsü... Zira aşk bir okyanus ki içmekle bitmez! Hatta o, kaynağını, aşıkların içmelerinden alır ki böylece içildikçe artar!..

Hep artar o; azalması yok!

Can yakar o; üzülmesi yok!

“Ben” yıkar o; bozulması yok!

İşte böyle bir okyanustan herkes ancak kendi nasibi kadar alır; ki bu bile anlatılması güç bir miktardır. Zira duygular sonsuz; lafızlar duygusuz!.. Hayaller duraksız; kalemler hayalsiz!.. Gönüller sınırsız; kelimeler yetersiz...