“İnsanın en uzun yolculuğu, kendi kalbinin derinliklerinden geçendir.” Bu kitap, taş sokakların gölgesinde,
bir pencere camında unutulmuş bakışlarda, bir defterin kenarında saklanan satırlarda ve bir rüzgârın fısıltısında yazıldı.

Her şiir, geçmişin sessizliğinde gizlenen bir hatıranın, kalbin derinliğinde yankılanan bir fısıltının izini taşır.

Göğe Konuşanlar,
yorgun bir kalbin sabırla yeniden filizlenmesini, suskunluğun nasıl söze dönüştüğünü,
umudun en karanlıkta bile ışığını bulduğunu anlatır.

Bu satırlarda hem toprağın kokusu vardır, hem de insanın içindeki en sessiz çığlık.
Çünkü bazen doğa bize aynadır; bazen de kendi içimizin yankısıdır.