Memo, altı yaşında bir çocuktu. Ve altı yaşındaki tüm çocuklar gibi oyun oynamaya bayılırdı. En
sevdiği uçurtması ellerinden uçup gidince o da hiç bilmediği bir diyara doğru yola çıktı. Burası;
zeytinin dallarda fısıldaştığı, karpuzların çatlayacak kadar güneşi sevdiği, kanatları özgürlük
kokan güvercinlerin gökyüzünü boyadığı bir yerdi.
Bu macera, tebessüm ve hüzün dolu bir yol hikâyesi. Memo ve Ravi’yle birlikte yürümeye var
mısın? Çünkü tünelin sonu muhakkak ışık… Çünkü kalpten yürüyenler her zaman kazanır.