13. yüzyıl Anadolusu, Moğol istilasının yarattığı siyasi kaos ve toplumsal çöküşün ortasında, eşi benzeri görülmemiş bir entelektüel ve manevi mayalanmaya sahne olmuştur. Bu kitap, aynı krizin rahminden doğan iki büyük bâtınî yolu karşılaştırmalı bir mercekle inceliyor. Bir yanda, Selçuklu başkentinin seçkin âlimi Sadreddin Konevî’nin, Vahdet-i Vücûd’u felsefi bir sisteme dönüştüren entelektüel tasavvufu; diğer yanda ise merkezin dışladığı Türkmen kitlelerinin Babailer İsyanı ile somutlaşan ve Aleviliğin köklerini oluşturan muhalif halk İslamı. Eser, bu iki geleneğin Tanrı, insan ve toplum tasavvurlarını analiz ederek Anadolu’nun kültürel kimliğini şekillendiren merkez-çevre geriliminin derin izlerini sürüyor.