sözcüklerin acemi yanından örüyorum şiirimi oyalı yazmaların rağbet görmediği tezgâhlarda çiçekli basmaların teninde dokundum kırmızıya fabrika dokuması bir tülbent aldım işportalarda solan lacivertin kederi kimi deli edecek zamana biraz kızgınım ellerim durmadan üşüyor bu çalınmış mavi kimin alnımın ortanca çizgisinden dökülüyorken künyem neden yurtsuz duruyor pasaportum? su akar ve elbette yatağını bulur bulur bulmasına ya peki su aktıkça toprağın yarılan bağrı hangi külle kapanacak? sana diyeyim ben “su akar ve bir gün yatağından çıkar.