Kalemimle çok insan yazdım, çok tabiat anlattım. Hiçbiri kalemimdeki siyahtan öteye gitmedi; şimdi ise sözler ruha bırakıldı. Mana, gökkuşağının renkleri gibi, mutluluğu sonsuzluğa yazarken kendini bulmaya çalıştı. Eskimiş, tozlanmış ruhumdan hissettiklerimi mısralara dökerken, kalemim ilk gözyaşlarını beyaz kâğıda döktü; senin beyazından çaldı… Sende anlam bulan ne varsa, kitaplara, hikâyelere, şiirlere, hayata sığdıramadı…
Uçsuz bucaksız olsam, sen olsam, seninle yaşasam hiç bitmeyecekmiş gibi bugünleri… Sana benzese dünya, sana benzese kâinat. Sen gibi gülse hayat, sen gibi baksa, renklerin siyahı olmadan… Yağmur sonrası gökkuşağının ihtişamıyla, sen bana çarpan rüzgârlarda saçlarının kıyılarında içime çeksem huzurun kokusunu. Adımlarında gölgene katılsam, güneşin yansımasında sen misali…
Gecelerim sen olsa… Ayı, yıldızları dileklere inandıran bu dünyada bütün sesler sussa. Sadece sen yankılansan içimin sessizliğinde; sadece sen yaşasan, ben ölsem o gözlerinde, sana benzesem sonsuza kadar…