İnsanı ayakta tutan nedir, sahi?

Kini mi, nefreti mi, sevgisi mi yoksa özlemi mi?

Hâl bu ya, ayaklar tutmaz bazen.

Başındaki ağrının, gönüldeki sızının,

Gözyaşı canlı tanığıdır bu feryat figanın.

Oysa kesilmiştir ses kökünden.

Çığlıklar patlatır kulak zarını.

Kararan dünya mı yoksa kör bahtı mı dersin?

Neden güvensiz olmuş insan denenler?

Hep böyleler de biz mi göremedik?

Şimdi gerçekler ortada zehir zemberek.

İster kabul et otur köşene

İster ağla kıyamet kopana dek...