Alacakaranlık, kasabanın üzerine yorgun bir battaniye gibi çökerken, Ejderha Ormanı’nın kenarında endişeli bir sessizlik hüküm sürüyordu. Ormanın adı bile tüyleri diken diken etmeye yeterdi. Yaşlılar, isminin boşuna konulmadığını söylerlerdi. Anlatılanlara göre, binlerce yıl önce gökyüzünün efendileri olan ejderhalar, son uykularına bu ormanın kalbinde dalmışlardı. Ağaçların devasa gövdeleri ejderha pullarını andırır, rüzgâr dalların arasından geçerken sanki uykudaki bir devin nefes alıp verişi gibi uğuldardı.
Bu uğultu, o akşam Arda, Elif ve Can için hiç de masalsı gelmiyordu. Aksine, midelerine oturan korku yumrusunu daha da büyütüyordu. Çünkü en yakın arkadaşları Kaan, sabahtan beri kayıptı. Ve tüm işaretler, onun bu tekinsiz ormana girdiğini gösteriyordu.