Bürokratik hayatın tekdüze ve sıkıcı atmosferinde Nu‘mân Efendi’nin yegâne sığınağı kitaplarıdır. Derdini anlatamadığı yöneticilerle kıyaslandığında, yazdıkları onun gerçek dert ortağıdır. Kitap, Nu‘mân Efendi için tüm sevincini ve üzüntüsünü rol yapmadan ve hiçbir bürokratik kibarlığa gerek kalmadan dile getirebildiği tek hayat arkadaşıdır. Yaşadığı maddî imkânsızlıklar nedeniyle evlenemeyen Nu‘mân Efendi’nin kitapları, onun sonraki nesillere yadigâr olarak bıraktığı çocuklarıdır. Bu kitabın konusunu oluşturan Destân, Nu‘mân Efendi’nin Tebriz’de müftülük görevi ile başlayan dokuz yılını anlattığı belki de en anlamlı ve dokunaklı yadigârıdır. Nu‘mân Efendi, bir şair değildir ve Destân’ını şiir niyetiyle yazmamıştır. Onun yaptığı, dokuz yıllık süreçte yaşadığı olayları manzum olarak hikâyeleştirmekten ve bunu sonraki nesillere bir ibret vesikası olarak hediye etmekten ibarettir. Eserin muhatabı olan bizler için Destân, onun hayatı üzerinden dönemin sosyo-politik ve dinî-kültürel yapısına sarkabilme fırsatı sunan bir tarih vesikasıdır. Burada hem Nu‘mân Efendi vardır hem de onun zihin dünyasının süzgecinden geçmiş bir Osmanlı fotoğrafı.