Bünyamin Dizlek’in şiirleri, yavaş akan bir ışıkla gündelik hayatımızın içinden geçerek söylenmeyen, söylenemeyen her şeyin yankısını taşıyor.

Bir bardakta kalan su, bir gölgenin eğimi ve sessizlikle örülen sözcüklerden oluşan Düşük Bir Omzun Hikâyesidir, kaybolmanın değil; kaybolurken kalanın hikâyesidir.

“güneş de toprağa düşer
ayağı tökezleyen çocuk da
güz yaprakları zaten klasik
ben başın omzuma düşsün isterim
orada kalsın
kendi ağırlığınca oysun orayı
kendi kıvrımınca şekillendirsin
çünkü bir yeri olsun isterim gece kuşlarının
şarapçının yarım kalan şişesini saklayacağı bir kovuğu
kaçmaktan yorulan köpek sığınsın isterim
başının omzuma verdiği açıya“