Ahmet Büyükçulhacı’nın çoktandır nadasa bıraktığı dil toprağından yepyeni dizeler fışkırıyor.
Kar boran içinde geçen çocukluğun, bir daha hiç oynanmayacak oyunların izleri sürülerek çıkılan bu yolculuk, gökkuşağının altında beklemeye, taşa kök salmaya bir davet aslında. Varlarımız, yoklarımız, birikmişlerimiz ve nicesi Büyükçulhacı’nın şiirinde bize el sallıyor. Şiirin büyüsü de bu değil mi zaten?

Mavisel Yener, Yazar

Aşk! Yunus Emre’me sorarsan *cümle eksiği bitiren...* Ya ardındaki kocaman boşluk; acı deyin ona ya da hüzün ya da bir bilinmezlik, belki de çok başka bir şey ki şarkılara varan!
Sevgili Büyükçulhacı, işte o ‘sonra’yı harmanlamış kentli hallerimizle; denizi martısı, gürültüsü kaygısı; kalabalıklarda yalnızlığımıza sarıp sarmalamış, dahası sahiden ‘damıtmış!’
*Aynamla konuşmalar!* makamında söylese de gönlünden, yüreğinden taşanları; aslında aynayla hasbıhale de alttan alta ama içtenlikli bir çağrı çıkarıyor yaldızlı davetiyeleri bir yana bırakıp...

Bu hüzne, bu muhasebeye, bu hasbıhale her sayfada yeniden dâhil olduğunuzu fark ettiğinize şaşıracaksınız.

Y. Bekir Yurdakul, Gazeteci / Yazar

Kimi insanlar hayatınızı merakla süsler. Onlar hep hayal kurmanız için rehber olurlar. Harfin, notaların, sevmenin hoşluğu keyifli bir esintidir. ‘Damıtılmış Aşk Şarkıları’ hayatın, şefkatin ve aşkın her halini taşıyor. Bırakın aklınız nefes alsın.