Biz mahallenin çirkin çocuklarıydık,
Aşkın güzeli uğramadı sokağımıza.
Kırık bir bankım vardı, çiçekler ekilmeyen parkımızda.
Oturmuş umutlarımı dinlendirirken, bir yaprak düştü aniden,
Kurumuş toprağın üzerinde öylece durdu.
Elimi uzatıp dokundum ona,
Kimseler görmeden.
Sakladım sanarken onu,
Meğer korkutmuşum salıncakta sallanan küçük kız çocuğunu,
Terk etti salıncağı.
Yığılıp kaldım,
Öylece baktım ardından.
Günler geçiyor,
Bir siyah, bir beyaz.
Ben aynı yerde, ben aynı Aşk’ta,
Kız çocuğu gelmedi.
Ama yaprak hâlâ çağla tonunda...