“ŞİİR”e bir selam veriyor, “B!LD!Ğ!M?”, kurak iklimlerde açan bahar müjdecisi çiçekler gibi.

“Hayattan tek bir şey var öğrendiğim
Dünyanın en dertsiz insanı benim
Dertleştim anladım onca insanla
Dünyanın en dertsiz insanı benim”

 Şiirsever yüreklerin dostu olmanın, gecelerini paylaşmakla mümkün olduğunun idrakinde...

“Seyyahlar 
gece 
dinlenir.
Benim 
tüm seyahatlerim 
gecelerdedir!”
 
Hayata dair umudu her zaman diri tutma gerekliliğinin bilincinde…

“Dertleri kederi at bir kenara
Olmasın gönlünde kanayan yara
Umutsuz anında iyiyi ara
Her şey yolunda ve herkes çok iyi”

 “Yol”un ve “Yolcu”nun birlikteliğinin kaçınılmazlığına vâkıf…
“Hak yolundan ayrılma, vuslattır ölüm sana,
Âşık gibi gidersin, kavuşulacak ana.
Kalbi temiz olursa, hayat güler insana,
Ah alma, gönül kırma, emin ol Hakk’tan yana,
Nadan olma, hep çalış, cennet gelmez nadana.

Kaderim böyle deyip, hiç hayıflanma sakın,
Attığın adımlarla ortaya çıkar farkın.
Rabbine koşar iken insanlar akın akın,
Can emanettir sana, vereceğin gün yakın,
Işıl ışıl nur gibi, parıldasın ahlakın.”

 …Ve her daim “ŞİİR” ile haşır neşir olmaya mütemayil gönüllere emanet ediyor kendini.
 “Ahmak ıslatan yağdı,
 Islandım…”