Kelimenin kendisi ne bilmiyorum, sadece anlamını tanımlayabiliyorum; başını rastgele çevirdiğin bir yerde, sadece tek bir an, sanki onu görecekmiş hissiyle heyecanlanıp, kalbin yerinden fırlayacakmış gibi olurken, aslında bunun hiçbir zaman mümkün olmayacağının saliseden bile kısa sürede idrakine vardığın anda hissettiğin, baştan aşağı ve tırnağından saç teline kadar, tüm vücudunu saran o korkunç ürperti…

Şiir serüvenim, eşim Veysel Ekmen`i kaybettikten sonra, bana yazdığı şiirleri bulduğumda başladı. Hiç haberim yokken başladığı bu şiir serüvenini devam ettirebilmenin hazzı, tarif edilemez. O’nun şiirlerindeki varlığım, benim şiirlerimdeki yokluğuyla yarıştı âdeta. Ve ben, bunca zaman onun tamamen yok olduğuna inanmadım hiç. Sadece ona dair beş duyumu elimden almışlar, geriye bir tek hasretini bırakmışlar gibi…