Birinci Haçlı Seferi (1096-1099) Anadolu’yu kat ederken Silifke Havzası—Toros geçitleri, Göksu deltası ve kıyı limanlarıyla—Doğu Akdeniz lojistiğinin sinir düğümüne dönüştü. Birinci Haçlı Döneminde Silifke Çevresi bu dinamik coğrafyayı; Bizans garnizonlarının savunma doktrininden Ermeni beyliklerinin geçit diplomasisine, Selçuklu ve Danişmend akınlarının sınır baskılarından Göksu üzerindeki ticaret ağlarına uzanan disiplinler-arası bir mercekle inceliyor. Albertus Aquensis’in Historia Hierosolymitanası başta olmak üzere Latin, Bizans ve Ermeni kaynakları; topoğrafik kesitler, hidrografik ölçümler ve kalıntı analiziyle yan yana okunuyor. Sonuç: Silifke’nin Haçlı stratejisindeki rolü, yalnızca askerî bir durak değil, çok katmanlı bir ikmal laboratuvarı olarak yeniden tanımlanıyor.