Sırtımda çürüyen kamçı izlerine inat 
Tırnak uçlarımla tutunurdum hayata 
Hırçın atlar gibi koşuşurdum 
Ağrısı bilinmeyen ıssız toprakların 
Küspe saçılmış baharlarında 
Tükenmez sanırdım ömrün nefesini 
Hayata sıkışırken yaralar 
Yamalı dikişlerin boşluğuna karıştırıp
 
Dişlerimle sıkardım Yarım kalmış beyaz düşleri
Öylesine değildi yaşanan hiçbir şey Bir tebessüm kaç ömre değer Bu gidiş ayrılığın vicdansız seferi Boşluğun nedeninde değil Nedenin boşluğunda saklı herşey Bu adresi olmayan zahmetli kayboluş Sınırı bulunmayan kasvetli yokluk Ve sonsuzluğa uzanan heybetli kalabalık Tüm kargaşaları alıp sırtıma Kendimden kurtulmak istiyorum Çünkü kusursuz olmalı bu yalnızlık