Ayrıldığımız o gün terminale uğradım 
Gözüm yaşlarla dolu içime kan doğradım 
Oturdum bir kenarda gizli gizli ağladım 
Bin dokuz yüz yetmiş bir günlerden bir nisandı 
Sonra bir bilet aldım istedim cam kenarı 
Yine yaşlarla doldu gözlerimin pınarı 
Belki de oynadığım hayatımın kumarı 
Bin dokuz yüz yetmiş bir günlerden bir nisandı 
İşte geldi otobüs bindim yürekte sızı 
Dedim kendi kendime buymuş yazılan yazı 
Elden bir şey gelmiyor kader ayırdı bizi 
Bin dokuz yüz yetmiş bir günlerden bir nisandı
 
Ayrılık ateşiyle yüreğimi dağladım 
Kapattım gözlerimi için içi n ağladım 
Sen orda yoksun amma içimden el salladım 
Bin dokuz yüz yetmiş bir günlerden bir nisandı 
Akşam güneş batarken ulaştık İstanbul a 
Sultan Ahmet kadırga bak geldim sora sora 
Şehirli olacaktım sözde ben aklım sıra 
Bin dokuz yüz yetmiş bir günlerden bir nisandı 
İstanbul denilince sanırdım asil Mahir 

Geldiğimin ertesi bal yesem oldu zehir 
Aldı beni ham yaptı yuttu bu koca şehir 
Bin dokuz yüz yetmiş bir günlerden bir nisandı 
Bu yazdığım hikaye bir gidiş hikayesi 
Kavuşma umudumun bir bitiş hikayesi 
İşte İNCE MEMET in kayboluş hikayesi 
Bin dokuz yüz yetmiş bir günlerden bir nisandı