Çocukluğum, daha doğrusu ufaklığımdan zihnimde kalan en erken ve en temiz anılardan biri şöyle:

Odada bir başıma oturmuş, hafif tedirgin bir vaziyette, ismimi ezberlemeye çalışıyorum: “Benim adım Hasan Hüsnü,

Hasan, Hüsnü…” O zamanlar henüz “Hasan Hüsnü” ya da “ben” olmak hakkında hiç bir fikir sahibi değildim, kuvvetle muhtemel aynı dönemde şahsıma sürekli yöneltilen bir sorunun cevabını hafızama kazımaya çalışıyorum:

– Sen kimsin?
-Ben Hasan Hüsnü.
Peki Hasan Hüsnü olmasaydım ben, ben olacak mıydım?
Bu isim; varsa eğer özümde olan varlığa ya da bana mı aitti yoksa hitap eden, özümü yoğuran, özümde hak talep eden başkalarına mı? Kim olduğumu büyüdükçe mi tanıyacaktım, tanıdıkça mı büyüyecektim ya da değişemeyen bir “ben” olacak mıydı hiç? Şüphesiz bu sorular o yaşlarda bu şekilde yer etmiyordu kafamda…