Bir ilkbahar sabahı, dışarıda yağmur yağıyor, içerde sabah kahvemi yudumlayıp Carl Sagan’ı okuyorum; kitaba şöyle bir başlangıç yapmış, *Işık bekliyor, fakat karanlığa sığınıyoruz.* *Karanlığa lanet etmektense bir mum yakmalıyız.*

Dünya hep karanlıkta mı kalacak, ya da sadece mumla mı aydınlanacak? Yaralı bir beden ve yaralı duygularla bu kitabı bir yana bırakıp bilgisayarın başına geçtim, karanlığa bir mum yakabilmek adına elinizde tuttuğunuz bu kitabın cümleleri arka arkaya dizildi.

Benim tarafım *insanlıktır.* Tüm insanların bir olması, birleşmesi, ırkçılığın, sınırların ve dinciliğin ortadan kaldırılmasıdır. İsteyen benim tarafıma geçebilir, isteyen de kendi tarafında kalabilir ya da başka bir taraf seçebilir. Ama şunun unutulmaması gerekir; insan öldüğünde mezar herkese eşittir. Mutlu ve refah içinde yaşayacağımıza, neden ölüler gibi yaşamayı tercih ediyoruz. Mum ışığını güneşe çevireceğimize, elimizde olan mumu da hep birlikte söndürmeye çalışıyoruz.

Çok uyuduk…

Uyanalım artık bu derin uykudan…