*Aşka bir anlam arayanlara, aşkın kendisini arayanlara ve belki de bulup çoktan kaybetmiş olanlara.’’

Yolumu her kaybettiğimde, bir sevdam oldu tutunduğum, bir de kalemim. Her sevdanın yolu farklı ve sonu aynıydı. Ama kalemim beni hep farklı sonlarla tanıştırdı. Çünkü bir kalem, uykusuzluğa da iyi gelirdi, özleme de. Korkulara da iyi gelirdi ve hatta hiç yaşanmamış aşklara da. Ben de bu yüzden yazmayı seçtim. Yazdım, çünkü herkes gibi benim de yarım kalan hikayelerim vardı, onları kendim tamamladım.

Yazdım, çünkü uykusuz gecelerim vardı, onsuzluktan uyuyamadığım. Yine yazdım, çünkü özlediğimi ona değil, satırlara anlattım. Eksik ve devrik cümlelerim vardı içimde büyüttüğüm, tutamadım, onları anlattım. Bu yüzden yine yazdım... Ama artık defterim kurutulmuş gül kokuyor. Sanırım artık gelsen iyi olacak. Kuruyan gülümün son yaprağı düşmeden, bana, beni sevdiğini söylesen iyi olacak. Benim başlattığım bu hikayenin sonu senin, tamamlarsın diye sana bıraktım. Artık onu tamamlasan diyorum... Yönün, yören ben olmak istiyorum.

Herkesin kendi yönünü, yöresini bulabilmesi dileğiyle.