‘‘Günler seneleri kovaladı. Esma’dan olan çocuklarımın Kahire’de büyüdüklerine şahit olurken gecelerin sessizliğinde Gülce Kız ve oğlum Boğaç gözümün önünden gitmiyordu. Gülce Kız’ın o soğuk aş çorbasını tadamadığım için öyle pişmandım ki... Allah’a her gece bir daha beni Gülce Kız ile kavuşturmasını dileyerek dualar ve niyazlar ederek sabahlıyordum.’’