kabuğuna çekilmiş rüyaların içinde anmıştım seni
gözkapaklarının dünyaya sırt çevirdiği gecelerde

yağmur unutturdu bana adımı
geçmiş sanılanların
güne ait olmaya çalışan izlerinde

karşıma dikilen her sözün ilk hecesinde
duydum adının adıma karışan acısını
sonra dedim
yorgun ve biraz da yitik:

hangi ölüm eskir ki