Mutluluk güneş olup ışıldardı dudak ucumuzda hınzırca.

Ve gerçeği gördüm

Bir takvim yaprağının sorumsuzca sızışını duyularıma

Kirpiklerimin ıslanışını arsızca

Ölüm soluklandıkça mısralarımda

Sevme hakkımı elimden alamadı kimseler babamı

Zira parmak izim vardı bu özlem vardiyalarında

Sabır taşlarında düşe kalka yürüdüğüm…

Öğrendim dünya küçüktü

Ve yaralarımız kekeler durur kendi kıyılarında

Ama “ışık yaradan sızar” cümlesiyle

İyileşmeyi yeğledim

Şimdi;

Bir aynayım herkesin yarasına

Size emanet ediyorum satır satır sızlanışlarımı

Ölüm büyütmez çocuk kalbinizi

Etinizde özlemin acısını söndürüp durur

O yüzden

Sevin yaralarınızı…