İnsanın içinde demirlenmiş bir gemi gibi ayrılık… Her limanda bir bekleyeni, her bekleyenin bir gideni var. Köşeli yanları, umuda açık anları, yalnızlığı safi gürültüyle yaşayarak içini susturmaya çalışanları… Bunca söz, bunca şiir bir hayalet için yazılmadı ya da her hayal edilen yaşanmadı belki bu kıyıda. Belki bile fazla bu cümleye… Yazılanlar da hayal edilenler gibi olsaydı boş sayfalar mürekkeple dolmazdı. Bu kadar bilmece içinde çözülmeyi bekleyen tek bir soru vardı: O da hep dilimizi düğümleyen, hasretiyle mürekkebi bileyen kavuşmanın adıydı. Kavuşmanın bilmecesi çözüldükten sonra ayrılıkların ancak adı kalırdı ve kavuşmanın yolunda güzergâh olurdu. Tüm bu ayrılıkların tekrar tekrar kavuşmaya yol olması beklenirdi. Oysa yolların kavuşmaya mesafeli olduğu insanlar da vardı… Bir kez ayrılınca her güzergâh özleme bulansa da tek bir ayrılığın hükmü yoktu kavuşmanın yanında. Oysa bilinmeyen bir gerçek daha vardı ki o da bazı güzergâhların kavuşmaktan geçmemesiydi. Belki de o yüzden bütün bir hayatı kavuşma ümidine adamamalı; yolları gidenlere, sayfaları yazanlara ayırmalı. Ömrün hüküm giydiği bu ayrılıkta kavuşmak kaderin koyduğu cümlenin noktasındaki güzergâhta…