Nabzım o kadar hızlı atıyordu ki neye uğradığımı şaşırdım. Bu atan benim kalbim mi? Hala nefes alıyor muyum? Ruhum vefat etmiş gibiydi. Şimdi neleri kaybettik diye düşünüyorum da, o kadar anlamlı kayıplar verdik ki toparlaması güç olacak. Bir çok şey gitti. Geriye yalnızca yokluğuna alışmak kaldı.

Tam da bunları yazarken iki satır döküldü yüreğimden;

*Onca şeye rağmen yine gelse yine severim
Ben onu sevmeyi sevdim*