Aklım ve kalbim arasında ki yüzlerce köprü benim şiirlerim. Kalbime sığdıramadıklarımı kağıtlarıma törpüledim. Paylaştıkça azalanlarımdan en naif payı okurlarıma sakladım. Bir umuttu yazmak benim için, insanlara güvenmez oldu yüreğim, kanmaz oldu aklım eskisi kadar, fakat bir an olsun kesilmedi merhametim. Hep içimde yaşadım mutluluğumu huzurumu yalanımı yanlışlarımı, içimde yaşayıp defterlerime karaladım Yüreğimden. Binlerce kez düştüm yere, binlerce kez dizlerimin yarısıyla ilerlemeyi başardım. Yeri geldi umutlarım tükendi, yeri geldi Heveslerim kırıldı, yeri geldi en ince noktamdan koştuğum zamanlar oldu. Ama asla vazgeçmedim yazmaktan, hissetmekten asla vazgeçmedim sevmekten. Kalbim bıraksa sevmeyi aklım uyarıyor du "senin sevmeye sevilmeye ihtiyacın var" diyerek. Aklım unutsa sevmenin ne demek olduğunu kalbim hatırlatıyordu hisleriyle. Şiirler sırdaşım oldu, kitaplar arkadaşım, ve en güzeli de kendi içimde bir yolculuğa başladım. Sizleri de bu yolculuğa izlemeye davet ediyorum...