Yolculuk ağırlığını taşırsın.
Öfkelerle kederin dolu,
Sen de bilmezsin,
Öfkeli mi kederli misin.
Yalnızlık kaybedilenlerin ağıdına sığınıp,
Söylenecek söz bırakmamış.
Yaşamın kendisi,

Zamansız çıkan çığlıklar gibi,
Ve yeryüzü,
Savurgan kederler gibi örter üstümüzü.
Kifayetsiz kalır ağıtlar.
Neylesek?
Artık ağıtlarla büyüyor çocuklar,
Büyütemediklerimiz,
Bilinmez yangınlarla yanar.