Şu şiir yazmada aslında ne kadar çok yoğun duygu varmış meğerse. Tuttuğum kalemden akan mürekkep kâğıdı doldurdukça benden adım adım parçalar bırakıyormuş gibiyim. Bu kitap elinizdeyken de siz parmaklarımdan dökülenleri gözlerinizle toplayacaksınız öyle mi? Hiç tanışmadığımız hâlde, şu aramızdaki bağa bakar mısınız? O yüzden ben hep yazarım, çünkü yazmak; birilerinin kapısını çalmadan evine misafir olabilmektir. Çünkü yazmak; yalnızlığının içinde okundukça çoğalabilmektir birinin gözlerinden geçerken belki de. Karşılıklı içilemeyen kahvenin inadına, 40 yıllık hatırı olabilmektir bir insanın. Masumlukla soyunmaktır; alın beni tüm benliğimle diyebilme cesaretidir dünyaya. Alın beni tüm benliğimle o zaman...